اسم مصدر

معروف‌ترین اقسام و نشانه‌های اسم مصدر عبارتند از:

• –ِش در آخر بن مضارع:

خواهِش، کاهِش، جوشِش

• –ِشت درآخر بن مضارع:

بُرِشت، کُنِشت، خورشت.

• ـار در آخر بن ماضی:

رفتار، گفتار، کردار

• های بیان حرکت در آخر بن مضارع:

خنده، گریه، مویه

• ی در آخر صفت و گاهی اسم و به‌ندرت کلمات دیگر:

نزدیکی، دوری، خوبی

اگر کلمه به‌های بیان حرکت ختم شود به جای ی به آخر آن، گی افزدوه می‌شود:

تشنه ← تشنگی/ ورزیده ← ورزیدگی

• ان در آخر بن مضارع برخی از فعل‌های مرکب و به‌ندرت در آخر فعل ساده یا اسم:

آشتی‌کنان، عقدکنان، راه‌بندان

• یّت در آخر بعضی از اسم‌ها و صفت‌های عربی:

مدیریّت، فاعلیّت، اسلامیّت، انسانیّت

• بن ماضی فعل به تنهایی یا همراه کلمه یا جزء دیگر:

ساخت، رسید، عقب‌گرد

• بن مضارع یک فعل یا دو فعل جداگانه:

گریز، ورانداز، گیرودار

• بن ماضی یک فعل با بن مضارع همان فعل یا فعلی دیگر:

جست‌وجو، گفت‌وگو،

• بن ماضی یا مضارع فعل به اضافه پسوند مان:

ساختمان، سازمان، زایمان ← بخش فعل (بن ماضی- بن مضارع)

• از تکرار ساخت امر یک فعل یا ترکیب ساخت امر دو فعل جداگانه:

بزن‌بزن، بُکش‌بُکش، بده‌بستان

• زبان فارسی بایگانی‌شده در ۱۲ سپتامبر ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine

• اسم (دستور زبان)
• مصدر
• فعل

• کتاب «دستور زبان فارسی ۱»، صفحات ۸۰-۸۲، تالیف دکتر حسن احمدی گیوی/ دکتر حسن انوری، ویرایش ۲، تهران: انتشارات فاطمی، ۱۳۷۴